ความรักกับโทรศัพท์สาธารณะ

เนื้อเรื่อง

ความรักเหมือนตู้โทรศัพท์สาธารณะ

ตู้ที่เดินตรงเข้าไปมักโทรได้เฉพาะหมายเลขฉุกเฉิน
ตู้ที่ใช้ได้มักต้องต่อคิวยาวเหยียด
แต่พอถึงคิวเราเหรียญกลับหยอดไม่ลงซะงั้น
กว่าจะเจอตู้ที่โทรได้จริงๆ ก็ต้องเดินหาจนเมื่อย
และเมื่อเจอแล้วก็ต้องเตรียมเหรียญไว้หยอดสม่ำเสมอ
ไม่อย่างนั้นคุยๆไปสัญญาณอาจถูกตัดขาดไป ต่อใหม่เท่าไรก็ไม่ติด

เหรียญ
ในที่นี้เปรียบได้กับ ความเอาใจใส่ การมีเวลาให้ เพราะ
ถ้าเธอไม่มีทั้ง2สิ่งคอยหล่อเลี้ยงความรัก
สัญญาณของความสัมพันธ์ก็จะถูก
ตัดขาดในที่สุด และไม่สามารถเรียกสัญญาณเดิมกลับมาได้อีก

ส่วนความเป็นเพื่อนนั้นเหมือนโทรศัพท์บ้าน คุยนานเท่าไหร่ก็ 3 บาท
คบกันแบบไม่ต้องลงทุนจนหมดเนื้อหมดตัว ไม่ต้องต่อคิวใคร
ไม่ต้องเดินหาจนเมื่อย
แต่ตอนสิ้นเดือนต้องจ่ายค่าบริการให้ตรงเวลาก็เท่านั้น ค่าบริการ
ในที่นี้เปรียบได้กับ ความจริงใจ ที่คนเป็นเพื่อนต้องมีให้กัน

อย่างไรก็ตาม

เราควรบริหาร ค่าใช้จ่ายของความสัมพันธ์ให้ ดี
อย่าเอาเงินที่มีอยู่ไปแลกเหรียญ
แล้วหยอดตู้โทรศัพท์สาธารณะจนหมด
กระทั่ง .... ไม่เหลือจ่ายค่าโทรศัพท์บ้าน
กระทั่ง .... ไม่เหลือจ่ายค่าอาหารของตัวเอง

มีความรักแล้วอย่าลืมเพื่อน
และเมื่อมีเวลาให้กับความรัก/มีเวลาให้กับความเป็นเพื่อนแล้ว
อย่าลืมที่จะมีเวลาให้กับครอบครัวและตัวเองด้วย.........